Szkolne muzeum

Kolekcja butelek: zamykane korkiem na oranżadę i lemoniadę; flaszki po wódce, w których

                często przechowywano naftę i ...

Żelazka rozgrzewane żarzącymi się węglami. Przed rozpoczęciem prasowania należało węgielki „rozhuśtać.

               Lampy naftowe (na ścianie) używane do połowy lat 50- tych.

 

Kuferek – skrzynia z płaskim dnem i wypukłym wiekiem, okuta metalem, służąca do przechowania odzieży.

Dostawał ją w posagu młodzieniec, kiedy szedł zięcia.

 

               Drewniana walizka - płaskie pudło z uchwytem, zamykane na dwa zamki. Organista kościoła

parafialnego w tego typu pojemniku roznosił po wiosce w adwencie opłatki.

Służyła też do przechowywania odzieży lub ozdób choinkowych.

 

 

Ręczna drewniana maglownica (na stołku).Prasowano nią bieliznę pościelową i lnianą odzież do połowy XX wieku.

         Wrzeciona (w garnku) – drewniany przyrząd do nawijania nici podczas przędzenia. Używany także do „stawiania świeczki” przy za -paleniu ucha.

         Międlica i trójnia – narzędzie do ręcznego międlenia słomy lnianej lub konopnej i pocierania - oddzielania od włókien łykowych zdrewniałych elementów łodyg.

         Kijanka – proste urządzenie do prania. Klęcząc na drewnianych ławkach przerzuconych przez rzekę lub na deskach przy brzegu gliników, kobiety rytmicznie uderzały kijanką raz na płasko, to znów krawędzią w lnianą odzież. Następnie płukały ją i wywracały. Stosowano je także do tłuczenia pałek lnu i strąków grochu.

 

Niecka – drewniane, podłużne naczynie wydrążone w pniu drzewa.

Służyła do zagniatania ciasta na pierożki, kluski itp. Kąpano w niej także niemowlęta.

 

 

Kołowrotek – przyrząd do przędzenia nici z gręplowanej lub surowej wełny oraz wyczesanego przędziwa.

 

 

 

Skrzynia na drewnianych kółkach. Dawano ją dziewczętom w posagu.

Ustawiano w komorze i przechowywano odzież.

         Na półce aniołki z odlewu gipsowego, którymi dekorowano domowe ołtarzyki oraz wykonane przez

mieszkańców wioski słomiane koziołki. Wyroby o większych rozmiarach eksportowano do Norwegii i Szwecji

jako ważny element bożonarodzeniowej dekoracji. Norwegowie stawiali je w przydomowych ogródkach,

Szwedzi – w domu pod choinką Wierzono, że przynosi szczęście.

 

Drewniane konwie służyły do noszenia wody ze studni.

         Masniczki z klepek – naczynia do robienia masła. Składały się ze spodu i zwierzchnika

przykrywanego krążkiem oraz tłuczka z perforowaną końcówką do rozbijania śmietany.

 

Kołyska – dziecinne łóżeczko na biegunach. Służyła do usypiania dzieci. Wykonywano je z lipowego drewna i zdobiono ornamentem geometrycznym, rzadziej roślinnym. Opiekunowie uderzając stopą o biegun wprawiali kolebki w ruch i nucili kołysanki Oto jedna z nich:

                            Luli, luli już słoneczko

                            Pożegnało dzieci.

Noc nadchodzi kochaneczko

Wszędzie mrok i cień.

Na ścianie z prawej strony obraz wianny Matki Boskiej Częstochowskiej ozdobiony bibułowymi kwiatami.

 

 

Wydrążona w drewnie szufla. Służyła do przesypywania i podgartania zboża. Zimą zgartano nią także śnieg.

         Grabie ścierniskowe służyły do zgrabiania na ścierniskach kłosów pozostałych po wykoszeniu zboża. Zgrabki (źdźbła zgrabione w kopki lub wały) zwożono do domu dla drobiu.

         Cep – narzędzie do młócenia zboża. Składa się z długiej drewnianej rączki – dzierżaka i przytwierdzonego do niej za pomocą skóry zwanej kapicą, krótszego kija – bijaka.

         Miarka – wykonany z łubów pojemnik na zboże i inne materiały sypkie.

 

Zestaw garnków:kamionkowe – pochodzenia fabrycznego;

garnki toczone z gliny na kole garncarskim: siwaki służące do przechowywania produktów płynnych i sypkich oraz glazurowany dzbanek z ornamentem, a także tzw. baniaki z żeliwa przeznaczone do gotowania

 

Sofka – drewniana kanapa z poręczami i oparciem oraz wysuwaną szufladą, przykrytą blatem. W dzień służył do siedzenia; nocą po zdjęciu blatu – do spania. Blat wykorzystywały dzieci do zabawy, najczęściej do zjeżdżania lub staczania się z niego.

         Nad meblem obraz przedstawiający wizerunek św. Mikołaja w otoczeniu zwierząt domowych i wilka. Święty był czczony przez mieszkańców jako pasterz dobytku.

 

 

Sprzęt wykorzystywany w gospodarstwie domowym:

zgrzebło do czyszczenia szczotki używanej do utrzymania czystości zwierząt,

obcęgi do wyciągania gwoździ,

nożyce do strzyżenia owiec,

kantarek (dynamometr) – rodzaj prymitywnej wagi.

wędzidło – część uprzęży poszorowej, ułatwiająca sterowanie koniem

dłuto ręczne, ręczne narzędzie stalowe do przecinania, wycinania, wykonywania otworów i rowków, rzeźbienia itp.

 

 

Maszyna do szycia wprawiana w ruch siłą mięśni nóg. Posiadała ją niemal każda dziewczyna

wychodząca za mąż w latach 1945–60. Zbudowana z nóg, stołu i główki.

 

 

Latarki (u sufitu) zawieszane do wozów podczas podróżowania nocą.

         Lampa naftowa (na ścianie).